Το μεγάλο παιχνίδι είναι «στημένο» - μην πέσουμε στην παγίδα!

Για να μας αβαντάρουν ΗΠΑ και ΜΕΡΚΕΛ, δεν σηκώνει λάθος κόντρα μπλόφα
Επειδή... έχουμε την άνεσή μας μέχρι να μας φέρουν οι Ευρωπαίοι τα λεφτά της πέμπτης δόσης και του «νέου πακέτου», να μη φάμε την ώρα μας μόνο με το πότε ακριβώς ξαναγύρισε η Δημοκρατία. Το 1981 ή το 1974; Μείζον θέμα που θα πρέπει να απασχολήσει και την Κομισιόν. Να τοποθετηθεί και η Ανγκελα να δούμε αν τελικά στηρίζει τον μακαρίτη τον Εθνάρχη ή θέλει να τη φέρει πισώπλατα στον Σαμαρά. Και να μη σταματήσουμε εδώ γιατί έχουμε και τα στημένα ματς ποδοσφαίρου. Γι’ αυτά, μιλιά η Ευρωπαϊκή Ενωση; Και πού ξέρω γω αν δεν στήνονται μέχρι και τα ματς του τένις; Τώρα που γίνεται και το Γουίμπλεντον; Η συγχρονισμένη κολύμβηση; Είναι τεράστια ζητήματα που, απ’ ό,τι καταλαβαίνω, προηγούνται του δευτερεύοντος ζητήματος: αν θα επιβιώσουμε ως πολιτισμένο ευρωπαϊκό κράτος ή θα ξαναγυρίσουμε στους Βαλκάνιους συγγενείς με μοναδικό πλούσιο της περιοχής... την Τουρκία!
Κι επειδή άρχισαν απ’ τον Πάγκαλο τα μαθήματα Ιστορίας, θα ήταν καλύτερο πριν από το 1981 να ασχοληθούμε με το 1922: την εθνική καταστροφή και τα εκατομμύρια Ελλήνων που δεν είχαν να φάνε και χρειάστηκαν 15 χρόνια για να ξανάρθουμε στα ψιλο-ίσια μας. Φοβάμαι ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ 1922, τότε που ο Στρατός ήταν ηρωικά παρατημένος στα βάθη της Ασίας ενώ -ανατριχιαστική ομοιότητα- μας ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΠΑΝ ΟΙ ΣΥΜΜΑΧΟΙ κι εμείς δεν το καταλαβαίναμε! Μόνος μας καημός ήταν ο εμφύλιος χαμός μεταξύ βενιζελικών και βασιλικών και τελικά αυτοί που νίκησαν... για να μας σώσουν από την περιπέτεια διαχειρίστηκαν την καταστροφή και ορισμένοι οδηγήθηκαν στο ΓΟΥΔΗ, όπως επεσήμανε πολύ πετυχημένα ο Απόστολος Κακλαμάνης. Αλλοι έκαναν τα λάθη κι άλλοι την πλήρωσαν!
Αν ισχύουν τα κινέζικα ωροσκόπια και οι άνθρωποι και οι λαοί αντιστοιχούν σε κάποια ζώα, τότε εμείς στην άλλη ζωή ήμασταν ή θα γίνουμε στρουθοκάμηλοι. Υπάρχει μια μοναδική ικανότητα να μη βλέπουμε το δάσος, αλλά να στουκάρουμε στο ίδιο δέντρο. Ολη η υφήλιος αναγκάζεται να ΣΥΝΩΜΟΤΕΙ για να μας σώσει από τη χρεοκοπία (προκειμένου να μην επηρεαστεί και η ίδια φυσικά - τι πιο λογικό; Πού ’ν’ το κακό;) κι εμείς ακόμη... το συζητάμε για το αν θα δεχτούμε να σωθούμε... έστω και προς το παρόν. Γιατί... Γιατί η Ελλάδα είναι, λέει, αγανακτισμένη. Μάλιστα. Πολύ ορθά και πολύ δίκαια. Ελα όμως που είναι, απ’ ό,τι φαίνεται, αγανακτισμένοι και οι ξένοι. Οπότε πείτε μου κι εσείς, αν είναι αγανακτισμένοι και οι δύο, και ο νοικάρης που χρωστά εκατό χιλιάδες νοίκια και ο πανίσχυρος σπιτονοικοκύρης, δηλαδή οι δανειστές μας, ποιος θα νικήσει στο τέλος; Υποτίθεται ότι είμαστε ή ότι παριστάνουμε τους πιο ΠΟΝΗΡΟΥΣ, τους πολυμήχανους γενικά. Ε… πώς γίνεται και δεν τη «μυριζόμαστε» τη δουλειά ότι κάποιον ΕΛΙΓΜΟ πρέπει να κάνουμε κι εμείς για όφελός μας; Κάνουν ότι μας στηρίζουν, κάνουμε ότι πάμε με τα νερά τους.

ανάλυση του άρθου στο πρώτο θέμα