Ανοιχτή επιστολή στον υποψήφιο δήμαρχο του ΣΥΡΙΖΑ
Γαβριήλ Σακελλαρίδη
Αγαπητέ Γαβριήλ,
Αφού σε συγχαρώ για τις επιδόσεις σου στον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών στον Δήμο Αθηναίων, θα ήθελα να σου εξωτερικεύσω κάποιες προσωπικές μου σκέψεις, σχετικά με τη σχέση Αριστεράς-Δεξιάς (στις ακραίες έστω εκφάνσεις τους) και συνακόλουθα κάποιες άλλες σκέψεις μου σχετικές με τον επικείμενο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών.
Αναφορικά με το πρώτο σκέλος, θα σου παραθέσω αυτούσιες τις απόψεις μου, τις οποίες έχω ήδη δημοσιοποιήσει σε σχετικό δοκίμιό μου του Οκτωβρίου του 2012, το οποίο και συμπεριέλαβα στο βιβλίο μου «Βαϊμάρης και Θούλης (Α)γωνία», που εξεδόθη από τον εκδοτικό οίκο του Γιάννη Σχοινά «Νέα Θέσις», τον Δεκέμβριο του 2012:
Πολιτική Τοπολογία
Μελανέρυθρα Συγκοινωνούντα Δοχεία
Οι Δελφοί βρίσκονται στο κέντρο («ομφαλό») της Γης,
στο σημείο όπου συναντήθηκαν δυο αητοί που τους είχε
εξαπολύσει ο Δίας από δύο αντίθετα άκρα του κόσμου.
Μύρων Στάγκμαν
«Εκατό Προφητείες του Μαντείου των Δελφών»
Το κοινωνικό γήπεδο στο οποίο διεξάγεται ο εκάστοτε πολιτικός αγώνας μπορεί να είναι είτε επίπεδο (σε περίπτωση κοινωνικής ψυχοστασίας) είτε σφαίρα (σε περίπτωση κοινωνικού βρασμού). Κατά συνέπεια δύο παίκτες που ξεκινούν από το ίδιο σημείο πάνω στην ίδια γραμμή, προς αντίθετες όμως κατευθύνσεις, στην μεν πρώτη περίπτωση θα αποκλίνουν διηνεκώς, ενώ στην δεύτερη (μη ευκλείδεια γεωμετρία) κάποια στιγμή θα συναντηθούν (αν για παράδειγμα κινούνται σε αντίθετες διευθύνσεις αλλά επάνω στον ισημερινό της σφαίρας). Είναι η τυπική περίπτωση μεταξύ κομμουνισμού και φασισμού. Όταν η δυναμική της κοινωνικής αστάθειας επιβάλλει το παιχνίδι να διεξαχθεί στην επιφάνεια μιας σφαίρας (δεδομένου ότι κάτω από το καθεστώς της παγκοσμιοποίησης, σφαίρα είναι ο πλανήτης μας όχι μόνο στερεομετρικά αλλά και κοινωνικά και οικονομικά), τότε τα δύο αυτά ιδεολογικά συστήματα συγκλίνουν.
Η άγρια «αδελφική» διαμάχη τους (Άβελ και Κάϊν, Ρωμύλος και Ρέμος) οφείλεται στο ότι επί της ουσίας και τα δύο απευθύνονται σε ένα κοινό, του οποίου τα πιστεύω εύκολα το καθιστούν εν δυνάμει υποστηρικτή του ενός ή του άλλου φαινομενικά αντίθετου ιδεολογικού σχήματος. Το προς τα πού θα κλίνει η πλάστιγγα είναι τότε συνάρτηση της επικοινωνιακής δυναμικής και διαχείρισης που αναπτύσσουν οι «τύποις» αντιμαχόμενες παρατάξεις. Στον εμφύλιο αυτόν ιδεολογικό πόλεμο, ο μόνος κερδισμένος είναι ο πραγματικός εχθρός: το παγκόσμιο περιπλανώμενο σύστημα των διεθνών τοκογλύφων και καταχραστών της εξουσίας, την οποία κατέχουν εν ονόματι μιας πλασματικής, εικονικής και ψευδεπίγραφης Δημοκρατίας.
Ιδιαίτερα επίκαιρη είναι η σχετική ανάλυση του Ιωάννη Μεταξά στο προσωπικό του ημερολόγιο (τόμος 4ος, Ίκαρος, Αθήνα 1960, σελ. 446-448), περί καπιταλισμού, Δημοκρατίας και της χημικής συγγένειας των καθεστώτων της εποχής του:
«Η Δημοκρατία είναι το παιδί του καπιταλισμού… Είναι το όργανο με το οποίο κατορθώνει ο καπιταλισμός να παριστάνη τη θέλησή του ως τη λαϊκή θέληση. Αυτό το είδος της Δημοκρατίας χρειάζεται εκλογές καθολικής μυστικής ψηφοφορίας, άρα οργανωμένα κόμματα και συνεπώς μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται για τον ίδιο λόγο εφημερίδες, άρα μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται εκλογική οργάνωση κάθε φορά και εκλογικούς αγώνες, άρα χρήματα. Και τόσα άλλα που απαιτούν κεφάλαια… Από την άλλη μεριά ο καπιταλισμός, για να συσσωρεύσει τα κεφάλαια στα χέρια εκείνων που τον εκπροσωπούν και να κάμη όλο τον κόσμο σκλάβους του – μα σκλάβους που να νομίζουν πως είναι ελεύθεροι – έχει ανάγκη της ελευθέρας οικονομίας… Κράτη που επικρατεί η διευθυνόμενη οικονομία, όσο και αν είναι δημοκρατικά – και εννοούμε τέτοια που αποσκοπούν το γενικό συμφέρον του λαού – δεν συμφέρουν στον καπιταλισμό. Γιατί μέσα σε τέτοια κράτη δεν είναι δυνατή η εκμετάλλευση του συνόλου του λαού από τους εκπροσώπους του καπιταλισμού… Αλλά ο καπιταλισμός τα ονομάζει τυραννίες… Από τη μια μεριά Αγγλία, Γαλλία, Αμερική (καπιταλισμός)·από την άλλη Γερμανία, Ρωσία, Ιταλία (διευθυνόμενη οικονομία)».
Αυτά, μπροστά στο σταυροδρόμι κρίσιμων αποφάσεων. Κι αυτό διότι η δική μας ταλαίπωρη Δημοκρατία αρνείται να αυτοκαθαρθεί, έτσι ώστε τα σκληρά κοινωνικά μέτρα που είναι αναγκασμένη να πάρει, για την έξοδό μας από την Κρίση, να γίνουν αποδεκτά από έναν λαό που χειμάζεται και που θεωρεί ότι, ζώντας μέσα σε ένα σύννεφο παρακμής, διαφθοράς και συνδιαλλαγής των ταγών της, λοιδωρείται και χλευάζεται από αυτούς.
***
Είπα αυτά που θεωρώ ότι μας ενώνουν, δεδομένου μάλιστα ότι ούτε εσείς είστε κομμουνιστές, ούτε εμείς είμαστε φασίστες. Είστε περισσότερο διεθνιστές και λιγότερο εθνικιστές απ’ ότι εμείς, μέχρις εδώ όμως. Η καταχρηστική λεκτική ερμηνεία των όρων δεν κάνει καλό σε κανένα μας, οξύνει καταστάσεις και προκαλεί συναισθηματικές φορτίσεις, που δυστυχώς οδήγησαν πρόσφατα σε τραγικά και μη αναστρέψιμα περιστατικά, για όλα εκείνα τα παιδιά που έχασαν άδικα τη ζωή τους.
Σίγουρα υπάρχουν και αυτά που μας χωρίζουν. Το μεταναστευτικό, συνυφασμένο με το οργανωμένο δουλεμπόριο και παραεμπόριο, αλλά και την εγκληματικότητα στην πόλη των Αθηνών, όπως και ο τρόπος αντιμετώπισής τους, είναι το μείζον. Δεν ξεκίνησε από την Αριστερά. Κάποιοι επεδίωκαν φθηνά εργατικά χέρια και συνακόλουθα την υποβάθμιση του Έλληνα εργάτη, και ως προς την δυνατότητα εύρεσης εργασίας και ως προς την εκμηδένιση των ημερομισθίων του. Αυτά είναι πλέον γνωστά, και πρώτος τα κατήγγειλε ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο». Θα περίμενα να γίνονται αποδεκτά και από την Αριστερά. Η έννοια του συμπαγούς ελληνικού έθνους και της ανάγκης προστασίας της πατρίδας μας είναι το δεύτερο, δεν νομίζω όμως ότι υπάρχουν Έλληνες που δεν αγαπούν την πατρίδα τους, ιδιαίτερα οι νέοι άνθρωποι όπως εσύ. Η «γραμμή Καμίνη», ο οποίος προβάλλει βαθιά και ενσυνείδητα και συστηματικά την έννοια της «πόλης» αποκομμένη από την έννοια της «πατρίδας», με βρίσκει κάθετα αντίθετο και, προσωπικά τουλάχιστον, δεν θα επιθυμούσα να τον δω να υποστηρίζεται από τους εθνικιστές στον δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών.
Σκέψου τα λίγο, όλα αυτά, η πολιτική αντιπαλότητα δεν θα πρέπει να οδηγεί σε λεκτικές υπερβολές, «οι λέξεις», είπε κάποτε ένας μεγάλος αστροφυσικός, «είναι σαν τα καμάκια, όταν καρφωθούν δεν βγαίνουν εύκολα, κι αφήνουν ανεξίτηλα σημάδια». Ας είμαστε προσεκτικοί στις εκφράσεις μας, ένθεν κακείθεν, και ας καταβάλουμε προσπάθεια να συνεννοηθούμε. Κάποιος, επίσης αστροφυσικός, είπε κάποτε: «αυτός ο άνθρωπος είναι δύσκολος, θα πρέπει να μιλήσω περισσότερο μαζί του». Αυτή είναι η μόνη διέξοδος που έχουμε μπροστά μας. Περισσότερη συζήτηση, έστω και αντιρρητική. Ποτέ να μη δυναμιτίζουμε τις γέφυρες. Τα νερά των ποταμιών είναι θολά, κι έχουν ρουφήχτρες.
Καλό δρόμο στο ταξίδι της ζωής,
Χρίστος Γούδης
Υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος
(δεν έχω ακόμα ιδέα για το αποτέλεσμα της σταυροδοσίας)
με την «Ελληνική Αυγή για την Αθήνα»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου