Κατά πώς βαδίζουμε με τη νέα συμφωνία θα πάθουμε της ψυχής μας τον τάραχο. Τουτέστιν θα πληρώνουμε το πιπέρι αυγοτάραχο και το μπαχάρΧι μαύρο χαβιάρι. Κι άντε να φτιάξεις μια σάλτσα της προκοπής για την ορφανή σου μακαρονάδα, η οποία προβλέπεται πεντάρφανη στους πέντε δρόμους με την αύξηση κατά δέκα μονάδες στον ΦΠΑ. Μασάει όμως η κατσίκα ταραμά; Οι Ιταλοί έχουν τ' όνομα, εμείς ωστόσο διατηρούμε τη χάρη. Είμαστε μακαρονάδες. Πώς να το κάνουμε! Ατράνταχτη απόδειξη το ότι, ενώ θα πάρει η μπάλα όλα τα συσκευασμένα, τυποποιημένα τρόφιμα, εκατοντάδες είδη πρώτης ανάγκης πά' να πει, η παρ' ημίν συζήτηση εξαντλείται σχεδόν αποκλειστικά στα γνωστά ζυμαρικά.
Ορθώς νομίζω. Διότι τα μακαρόνια οριοθετούν θαρρείς, μ' έναν μαγικό και αδιάσειστο τρόπο, τον ξενέρωτο Βορρά από τον ερωτικό Νότο. Φανταστείτε ένα τεράστιο σπαγγέτι να διατρέχει απ' άκρου εις άκρον την ευρωπαϊκή ήπειρο, από την Ιβηρική ίσαμε τα Βαλκάνια. Το σηκώνουμε κι ο χάρτης έχει στιγματιστεί αμετάκλητα. Σαν φυσικό σύνορο διαχωρίζει δυο εκ θεμελίων αντίθετους κόσμους, που εξαιτίας της ντομάτας συνιστά τη μοναδική ανεξίτηλη «κόκκινη γραμμή». Εχετε παρατηρήσει ποτέ Γερμανό, αντιμέτωπο με μια λαχταριστή μακαρονάδα; Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για κωμικό θέαμα.
Φοβάται. Διστάζει. Κωλυσιεργεί. Κοιτάζει αμήχανα το πιάτο, λες και περιέχει κάτι ξένο, ξιπασμένο, εξοβελισμένο. Με το κουτάλι και το πιρούνι πασχίζει να φτιάξει μικρές, τακτοποιημένες μπουκιές. Να μην εξέχει το παραμικρό· τίποτα να μη στάζει. Τις μασάει ενοχικά, προσέχοντας να μη λερωθεί. Μοιάζει να υποβάλλεται σε καψώνι. Θέλει να ανοίξει η γη και να τον καταπιεί. Ατιμο πράγμα η πάστα. Ουδόλως σχετίζεται με τα λουκάνικα και τα λιπαρά γουρουνίσια κότσια.
Τον Ελληνα, τον Αλβανό, τον Ιταλό, τον Ανδαλουσιάνο, απεναντίας, δεν τους απασχολούν οι τύποι. Απολαμβάνουν το θεσπέσιο έδεσμα με όλες τους τις αισθήσεις. Μ' ένα κομμάτι ψωμί στο αριστερό ανακατεύουν καλά, σηκώνοντας ψηλά τα μακαρόνια· να πάει η σάλτσα παντού. Πασπαλίζουν με τριμμένο τυρί και συνεχίζουν. Τα τρώνε στην πραγματικότητα με τα μάτια. Μόλις χορτάσει η όραση, χώνουν βαθιά το πιρούνι στο πιάτο, ώσπου να γεμίσει με ικανή ποσότητα. Την κατευθύνουν αργά προς το στόμα, κάνοντας στάση μερικά δευτερόλεπτα κάτω απ' τη μύτη. Το κρεμμύδι, το σκόρδο, η πιπεριά και το μανιτάρι απελευθερώνουν τα μεθυστικά τους αρώματα. Τη ρουφούν έπειτα με χαρακτηριστικό όσο και ηδονικό ήχο. Εχει κι ακοή το μερτικό της. Τα χείλη, το σαγόνι, το μουστάκι -αν υπάρχει- συμμετέχουν ενεργά στην πανδαισία. Η τελετουργία ολοκληρώνεται στη γλώσσα και τον ουρανίσκο. Το φαΐ πρέπει να το νιώθεις. Είναι πάνω απ' όλα ζήτημα πολιτισμού.
Οταν είσαι ο Φίλης, οφείλεις να τα υπολογίζεις όλα αυτά. Κατανοώ την πρεμούρα του να υπερασπιστεί την κυβέρνηση. Δεν μπορείς όμως να περιγελάς το πόπολο τη στιγμή που το επιβαρύνεις με κόντρα μέτρα. Η απορία του «πόσα μακαρόνια τρώει κανείς;» είναι επιεικώς άστοχη, σχεδόν αυτογκόλ. Ας με πει ρατσιστή, αλλά τον κόβω να καταβροχθίζει τέσσερα πακέτα στην καθισιά του κι οχτώ απ' το κοφτό που 'ναι τρούπιο. Ο ίδιος προφανώς έχει κόψει καπίστρι.
Δημήτρης Νανούρης
ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜ. ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου