Το κούρεμα είναι τέχνη - Του ΓΙΑΝΝΗ ΣΩΚΟΥ (εφ. ΠΑΡΟΝ)

Όταν ο κουρέας ρώτησε τον Αρχέλαο πώς θέλει να τον κουρέψει, αυτός απάντησε: «Σιωπηλός». Ο δικός μου κουρέας δεν με ρώτησε καν. Ούτε καλημέρα δεν μου είπε. Με το που κάθισα στην πολυθρόνα άρχισε τις γνωστές διαδικασίες, κάπως διαφορετικά, όμως, από όλες τις άλλες φορές.

Πρώτα μου τύλιξε γύρο από τον λαιμό ένα σιχαμερό κομμάτι νάιλον και το έσφιξε τόσο πολύ, σαν να ήθελε να με πνίξει. Μετά έβγαλε από το τσεπάκι της μπλούζας του μια τσατσάρα και την πέταξε δίκην στιλέτου, με αξιοθαύμαστη ευστοχία στο απέναντι άδειο ποτήρι. Τέλος, πήρε ένα τεράστιο ψαλίδι κι άρχισε να το παίζει στα δάκτυλα όπως ο Κλιντ Ίστγουντ το εξάσφαιρο στις παλιές ταινίες γουέστερν, λίγο πριν από την τελική αναμέτρηση. Το πιο περίεργο, όμως, ήταν το ύφος του. Καθώς τον παρατηρούσα να στριφογυρίζει πίσω από την πλάτη μου, μέσα στον τεράστιο καθρέπτη του κουρείου, έβλεπα έναν άλλο άνθρωπο από τον γνωστό μου κουρέα. Το πρόσωπό του σκυθρωπό. Η ματιά του ψυχρή, απλανής. Τα χείλη σφιγμένα. Και το ψαλίδι, εκεί, στον αέρα. Να στριφογυρίζει και να γυρίζει. Ελαφρώς προβληματισμένος, πήρα την πρωτοβουλία και τόλμησα να ανοίξω το στόμα μου. - Λοιπόν; του είπα με συγκρατημένη αισιοδοξία και ξερόβηξα αναμένοντας τη δική του αντίδραση. Τι ήτανε να το κάνω. Ο κουρέας ξέσπασε σαν ηφαίστειο που χρόνια έβραζε μέσα του. - Λοιπόν, αγαπητέ μου, μου είπε, ως εδώ και μη παρέκει. Φτάνει πια. - Βεβαίως και φτάνει πια, αλλά για ποιο απ' όλα αυτά που συμβαίνουν; - Το οφθαλμοφανές! Το αυτονόητο! Το δίκαιο! - Ποιο ακριβώς, δηλαδή; - Το να κάνουν οι άσχετοι τους σχετικούς. - Αυτό είναι, όντως, ένα πρόβλημα, απάντησα. Όχι όμως και το μεγαλύτερο. Έχουμε τόσα άλλα να λύσουμε σήμερα. - Για μένα, έναν απλό κουρέα, επαναλαμβάνω αυτό είναι το μείζον πρόβλημα της εποχής: Να κάνουν οι άσχετοι τους ειδικούς. - Εννοείς κάποιον; - Μόνο έναν; Πολλούς! -Ενδεικτικά; -Τη Μέρκελ, τον Σόιμπλε, τον Βενιζέλο, τον Γιώργο! - Μήπως υπερβάλλεις; Τι σχέση έχουν αυτοί με σένα; - Μπαίνουν στα δικά μου χωράφια. - Μπαίνουν στο κουρείο σου, θέλεις να πεις; - Όχι, αλλά κάνουν τους κουρείς! Έπρεπε να περάσει ένα τέταρτο της ώρας για να αρχίσω να καταλαβαίνω πού το πήγαινε τόσην ώρα ο κουρέας. Καθώς μάλιστα κάτι είχε πάρει το μάτι μου, τελευταία, και στις εφημερίδες περί «κουρέματος», τόλμησα να τον ξαναρωτήσω. - Όλοι αυτοί οι επιφανείς άνθρωποι ασχολούνται, όπως εσύ, με τρίχες; - Ασχολούνται και τα κάνουν «μαλλιά κουβάρια». Άκου… μπαρμπέρηδες ο Γιώργος και η Μέρκελ, ο Σόιμπλε και ο Βαγγέλης. Τι είναι το κουρείο, υπουργείο; Εδώ, φίλε μου, μιλάμε για τέχνη και μαστοριά. Εδώ χρειάζεται μεράκι και αγάπη. Γνώση και πείρα. Έτσι κόβονται τα πράγματα; Χωρίς σχέδιο; Χωρίς ευαισθησία; Τι είναι οι τρίχες; Μισθοί και συντάξεις; Θέσεις και επιδόματα; Τα είπε και ξέσπασε. Ξαφνικά, ο κουρέας ηρέμησε. Χάιδεψε με στοργή τα μαλλιά μου, πήρε την τσατσάρα από το ποτήρι, σταθεροποίησε στα δάχτυλα το ψαλίδι και με το γλυκύτερο ύφος του κόσμου, με ρώτησε: - Και τώρα στα δικά μας… Πώς θα τα κόψουμε σήμερα; Haircut στο 21 ή στο 50 τοις εκατό;